O II Certame de Micro-Relatos A Guarda, organizado pola Rede de Dinamización e a Biblioteca Municipal da Guarda, entregou, o pasado 25 de xuño, os agasallos aos gañadores desta segunda edición: un lote de libros en galego e un diploma que recibiron Alejandro Martínez Vicente, autor de “Zoe”, seleccionado polo xurado, e Anselmo Martínez Pena, que presentou o micro-relato titulado “Largo Soño” votado maioritariamente polos internautas recibindo, tamén, un áccesit do Xurado.
O concelleiro de Cultura e Novas Tecnoloxías, Antonio Lomba Baz, foi o responsable da entrega dos mencionados premios dun certame ao que se presentaron 15 micro-relatos procedentes de distintos puntos de Galicia e o resto de España (Ponteareas, Baiona, Santiago de Compostela, A Coruña, Ourense ou Jaca).
ALEJANDRO MART ÍNEZ VICENT E, GAÑADOR DO PREMIO DO XURADO
O concelleiro de Cultura e Novas Tecnoloxías, Antonio Lomba Baz, foi o responsable da entrega dos mencionados premios dun certame ao que se presentaron 15 micro-relatos procedentes de distintos puntos de Galicia e o resto de España (Ponteareas, Baiona, Santiago de Compostela, A Coruña, Ourense ou Jaca).
ALEJANDRO MART ÍNEZ VICENT E, GAÑADOR DO PREMIO DO XURADO
Zalo, cínico, ciumento e cirolán, zoscaba nela coma un za pateiro facendo zocos. Zoe, doce, dócil e cesante, vítima de Zalo do seu cinto zoante, da súa zuna e vicios. Zoe, cega, cedía, non se quería ceibar dese c ernil celoso. Dese túzaro zampallón recibía cero atencións e cen cicatr ices. "Ata que a morte vos separe". Así, coma un cerello, censurada, xaceron súas cinzas no cemiterio...
Alejandro Martínez Vicente. Baiona
ANSELMO MARTINEZ PENA, PREMIO DOS INTERNAUTAS E ACCÉSIT DO XURADO
Largo Soño
Baixaba do tren vestida de señora, acompañábaa un home, tamén, ben vestido.
Tratei de arrimarme a ela, tiña que facer algo para que se fixara en min. ¿Recordaríame? Eu, seguía sendo un pobre emigrante e estaba alí para subir ao mesmo tren do que ela baixaba. De súpeto recordei que na miña maleta sempre viaxaba aquela trenza do seu pelo que ela me regalara cando nos separamos naquel primeiro viaxe cara a emigración. Nunca máis nos volvemos a ver e xa pasaron vinte anos. Agora podía devolverlle esa trenza co mesmo papeliño que ela escribira e dicía ”Esperareiche sempre, Quéroche moito”. Papeliño que atou con “outros pelos” ¡Díos, que angustia,vinte anos soñando!
Tratei de arrimarme a ela, tiña que facer algo para que se fixara en min. ¿Recordaríame? Eu, seguía sendo un pobre emigrante e estaba alí para subir ao mesmo tren do que ela baixaba. De súpeto recordei que na miña maleta sempre viaxaba aquela trenza do seu pelo que ela me regalara cando nos separamos naquel primeiro viaxe cara a emigración. Nunca máis nos volvemos a ver e xa pasaron vinte anos. Agora podía devolverlle esa trenza co mesmo papeliño que ela escribira e dicía ”Esperareiche sempre, Quéroche moito”. Papeliño que atou con “outros pelos” ¡Díos, que angustia,vinte anos soñando!
