Amencía [Fóra de prazo. Non concursa]

Amencía. Anhelaba terche ao meu lado, como che gusta, en silencio. Cubrir de laranxa o lento espertar. Ías á barra do bar, un café cargado, as sombras pesimistas do diario, o primeiro cigarro doutro día sen vontade. Anoitecía. Un frío oco no sofá de dúas prazas. Desexaba a calor do teu corpo contemplando a Laszlo de Almásy e Katharine Clifton. Non moi lonxe, soaba o teclado. Tiñas éxito no teu traballo, escasas votacións en Filmaffinity. Cada día che desperezas gruñendo, apestas a nicotina, perfeccionas os teus arquivos informáticos. E traes unha flor á miña sepultura. Agora xa é tarde. Debería ser eu quen cha entregase a ti. Pero non podo.

Justo Pastor Gutiérrez de las Heras. A Guarda

Lúa, lúa [ Fóra de prazo. Non concursa]

A noite fría xeaba nos coches e os ollos da lúa pecharon de supeto. A escuridade perpetua apoderouse da rúa e a aquela moza caeu de xeonllos. A lúa baixou xunto a ela e foi entón cando dixo:"Moza, ¿qué che ocorre?"Destrozada, a moza nin contestou. A lúa insistiu:"Moza ¿qué che ocorre?"Unha bágoa manou da súa meixela. A lúa comprendeu, e dixo:"Moza, xamáis esquezas que os soños cumprense tan só se de veras cres neles."A moza non volveu se-la mesma.
“Pecha os ollos e voa sen máis, non preguntes porqué”Haku.

Román Castro Coedo. A Guarda

Microrrelatos fóra de prazo

Estamos recibindo microrrelatos fóra de prazo. Publicamos no blogue os relatos pero non entran a concurso.

Grazas pola vosa participación e a gran acollida que tuvo este I Certame de MicroRelatos A Guarda.

MicroRelatos A Guarda.

SISTEMA DE VOTACIÓN

Hoxe, ás 10 de mañá rematou o prazo para a presentación de microrrelatos ó I Certame de MicroRelatos A Guarda.

O sistema de votación on-line é o seguinte:

Entre no blogue. Atopará unha enquisa á esquerda. Clique no título do relato que considere que merece ser o gañador e vote

Meu tio era todo un personaxe.

Era todo un personaxe. Un pándigho que se apuntaba a tódalas caralladas habidas e inventadas. O malo foi que non lle tocou vivir tempos esplendorosos . Eran tempos nos que as terras acababan cos ósos de calquera. Ghustáballe iso de darlle de mamar a aixada.

Olga Rodríguez Vicente. A Guarda

Aquel Foguete

…como vou a esquecer aquel día que me pediches o cigarro que eu estaba fumando. ¡Nun pensei que fose para acender un fogete!. Acababa de gañar o Madri unha copa.
Ti estabas tan eufórico... Arrimaches o cigarro a mecha e empezou a arder, o foguete saíu das túas mans con forza, pero a cana enganchouse no teu nike branco (como a camisola do R. Madrid) que tiñas posto. Atrullástete tanto que non deste desembelledado a cana do nike. O teu instinto fixo que taparas a cara co as mans.
Uns intres despois estabas sen catro dedos da man dereita e parte da cara queimada.
Coa mesma euforia dixéchesme: ¡Isto nun é nada! ¡Gañamos a quinta Copa de Europa!.

Anselmo Martínez Pena. A Guarda

Aló, no currunchiño...

Aló, no currunchiño máis fermoso que a luz do sol na terra alumeara, naceu o meniño máis xeitoso, Adrián lle chamaban. No seo das roseiras, durmíase, toliño e rebuldeiro. Polo espazo intensísimo, subía, volvendo a marchar murmuradeiro. Foron pasando así os 7 anos na vida daquel meniño tan feitizeiro. Craro azul no firmamento, paz e amor, nin vano roce, nin fatal tormento. Agora, es un xunco ardido sen voz e sen contornos, es un puñado de lúa cincenta, es unha mínima sombra onde o tempo está encorado. Ti eres esa luz, a beleza que nega a soidade espida. E vexote chegar coas crines revoltas galopando á brisa. E parece que de novo naces.- !Quérote meu anxo!.

Maria del Carmen Alvarez González. A Guarda

Acababa de ter un...

Acababa de ter un pesadelo horrible. Espertara sufocada, ata o punto de notar as sabas húmidas pegadas a miña pel. Respirei hondo. Era sábado. Xireime e busquei coa vista o reloxo dixital na mesa de noite, marcaba as doce e trinta e dous minutos. Quedara durmida. Levanteime. A casa estaba valeira. Mentres me preparaba un colacao, recordei que a miña nai quedara cunha amiga. O meu pai era probable que fora traballar. senteime no sofá e crucei os brazos, buscando algo que mirar naquel cuarto tranquilo. Un día máis, sentíame soa. Entón puiden notar esa angustia que che percorre as veas cun único obxectivo, chegar o corazón e notei ese nó que te oprime a gorxa cando tes ganas de chorrar, e chorei, Dios, como chorei!.

Bianca Lomba Álvarez. A Guarda

No enterro

E alí estaba el. Tiña un aspecto plácido e tranquilo, case feliz, como de estar en paz con el mesmo. Ten narices que a única vez que vin feliz ó vello fose no seu propio enterro. Mirándoo alí, metido na caixa, case resultaba difícil comprender por qué sempre me infundira tanto respecto. Había quen dicía que a maquilladora da funeraria fixera un bo traballo, no entanto eu preguntábame a quen atoparía no outro mundo para que lle quedase esa cara de felicidade neste. Quizais fose a muller, ou un irmán, pero o máis probable é que fose o demo, pois noutra época deberon de ser bos amigos.

Raquel Pérez Rodríguez. A Guarda

Nunha vila ...

Nunha vila pequerechiña de Galicia, vivía unha rapaza Maruxa que estaba namorada dun mozo mariñeiro, chamado Xián. El descoñecía estes sentimentos, e ela pensaba que non se fixaría nela, porque Maruxa non tiña zapatillas para ir bailar a praza da vila. A súa mellor amiga animo-na a que fose o baile, aínda que fose sen zapatillas.
Chegou o gran día, ela, bailou, bailou descalciña dando voltas e voltas… era un espectáculo magnífico. O mozo quedou prendido desa gran bailarina e pediulle un baile. Dende aquela noite Maruxa e Xián forma unha das mellores parellas de baile do redor e quen sabe se algo mais.

Macarena González Pena. A Guarda

Perfecto amor

Un home conversa cunha muller por Internet. Logo de dez minutos el dille que se atopa locamente namorado dela. Pouco despois ela dille que non é ela senón el. El dille que fermoso, eu non son el se non ela. Logo de quince minutos eles seguen locamente namorados e deciden enviarse as súas fotos e verdadeiros nomes. El, que agora é ela móstrase máis impaciente e dille que quere escoitar a súa voz. Ela, que agora é el, di que está de acordo. Namóranse rápidamente das súas voces e logo de cinco minutos cada un apaga o seu ordenador soñando no amor perfecto, sen saber que catro horas máis tarde durmirán xuntos esgotados de tanto traballo, logo de deitar aos nenos.

Manuel David Arce Martino. Miraflores, Lima, Perú.

Unha noite máxica

Nunha noite de San Xoán, catro rapaces intentaban descubrir por que estaba encantado o castelo da vila. Ninguén sabía que estaban alí; ninguén os botaba de menos; tan só eu, Ana, sabía que estaban alí pero eu non fun; son a mais medorenta do grupo, por iso estou aquí soa ó lado da fogueira, esperando a que volvan.
Xa se empeza a asomar o sol e aínda non volveron, súas nais xa se preocupaban pero non quixen dicir nada, por se acaso despois chamábanme chivata. Comecei a preocuparme e conteino. As nais fóronos buscar e atopáronos as portas do castelo tremendo de frío, e de medo; todos prometeron nos volver ao castelo pola noite.

Ramón Domínguez Meiriño. Ponteareas

Un trasno moi trasno

Hai moitos anos, nun frondoso bosque, habitaba un trasno que tiña tolo ao pobo veciño coas súas trasnadas: soltaba ás galiñas, furaba a roupa dos campesiños, pintaba de alegres cores aos animais,…todo un caos. Os veciños, xa fartos do trasno, decidiron gastarlle unha broma pesada. Na noite anterior á lúa chea desplumaron unhas galiñas e recolleron mel, na noite seguinte, cando viron ao trasno saír do bosque, botáronlle o mel por riba e lanzáronlle as plumas quedando o trasno emplumado de arriba a abaixo. Despois daquela noite, o trasno deixou de molestar a os campesiños e todos puideron durmir tranquilos.

María Elena Meiriño Fidalgo. Ponteareas

Aquel neno era...

Aquel neno era menor de cinco irmáns por iso sempre lle tocaba aproveitar a roupa dos outros .Un dia a súa nai púxolle uns pantalóns curtos pero tiñan uns buracos no cu ela con moita paciencia coseulle uns anacos de tea que lle quedaron moi bonitos o neno protestou non os quería pero non había outros. Saliu á rua a xogar e un amigo ao miralo díxolle que tiña televisións no cu e todos ríronse de el, volveu a casa chorando e non os puxo mais. A súa nai con moitos sacrificios cómprolle uns moi bonitos daqueles de tergal. Os estreou un domingo pra ir a misa ía tan feliz e contento que ao saír pola porta escorregou e caiu rompendo o seu precioso pantalón.

Pilar Martínez Uris. A Guarda

Vinganza en The End

Se as contas do Narrador non lle faiaban só quedaban daquel Home 37 minutos de vida en cama de hospital. Ou o que é o mesmo, 1620 segundos. Ela botou unha nova mirada e veu ao velliño cos ollos fixos na porta, estaba enrugado coma unha pasa e os bigotes, crechos dende sempre, tremíanlle con cada novo salouco. A Bobary apertou o coitelo. Aguantara ben ao comezo, pero agora a arela de vinganza ameazaba con estalarlle coma bilis no peito. Contaba: 1617, 1616, 1615... E cuspíaos a cara do vello, que, dende o outro lado do The End, xa ía apercibíndose do que lle esperaba desta banda.

¡Pobre Gustave!, a fermosa Bobary namorara un narrador que llo servira para a vinganza.

Carlos Prego Meleiro. Ponteareas

Esperanza.

Contan que cando se abriu a caixa de Pandora empezaron a saír dela tódalas miserias do mundo: pestes, envexas, podredume e que alí no fondo atopábase estremecida unha fada; era Esperanza que recuperando pouco a pouco o alento perdeuse no mundo.

Esperanza do sorriso dun neno, esperanza do abrazo das olas o solpor, esperanza do murmurio das fragas, esperanza de amables cantares, esperanza...para min Galiza é Esperanza.

Marian Hermida Garazo. Ponteareas

Sucedeu fai cincuenta...

Sucedeu fai cincuenta e cinco anos…, aínda sigo soñando de cando en vez ca fame, compañeiros de escola descalzos. Co frío do inverno que calaba ata os osos, cos tinteiros de chumbo,cos marmelos verdes do inverno, sopas de allo, papas de caldo, pes descalzos, miseria, fame, “Cara al Sol” e “Prietas las Filas”.
De repente, sen ter radio, nin ir ó cinema, chega as nosas mans un milagre impreso en cores relucentes, unha revista, con peixes, animais, paisaxes e países, que nos pasmaron e encheron da ledicia que ata esa non coñeceramos. Era a NATIONAL GEOGRAPHIC. O gran descubrimento da miña xeración do 43. Era a vida mesma, a esperanza…!
José Antonio Uris Guisantes. A Guarda

Agardandote

Por fin chegara a casa. Agardaba os seus aloumiños con impaciencia. Unha aperta doce que me fixera subir as nubes e facerme pensar que aínda existe o mundo dos soños. Sentámonos a comer. Fixera unha receita que lle ensinara a súa nai cando aínda non sabía que era pecar. Notei a súa perna baixo a mesa. Sorríame, i eu era feliz. Levantámonos da mesa e colleume pola cintura. Creín estar no ceu cando os seus beizos tocaron os meus. Bicámonos. Unha cousa levou a outra, roces, suor, sentimentos, paixón, amor... Pasámolo ben.

O rematar, puxémonos os calzóns e sentámonos abrazados no sillón a mirar un filme...

Xermán Montes Vicente. A Guarda

A Búsqueda nunca é en balde.

Pensei que xa non volvería a velo, nin sentilo, nin abrazalo,… Durante alomenos dous anos tratei de buscalo, percorrendo ata os recónditos máis insospeitados; eu tan só era unha rapaciña cando desapareceu e dende entón xa non souben nada máis del.
Pasei moito tempo pensando onde estaría, si me botaría de menos ou si de vez en cando se acordaría de min. Pero por fin, cando xa non tiña esperanzas de atopalo, alí estaba el, preto do banco da praza, cos seus olliños atentos ó continuo voar das pombas.

Alí foi canto souben que aquel era o meu cadelo, Sero, ó que tantas veces añorei. Dende entón non podo separarme del, non quero volver a perdelo.

Lidia Domínguez Meiriño. Ponteareas

Lembranzas

As lembranzas agóchanse en cada recuncho coa única finalidade de facernos mal. Atópaste con elas sen decatarte, sen ter a ialma enfortida para facerlles fronte, e, de súpeto, a angoxa de saberte lonxe de aqueles anos; de aquelas xentes; de aqueles recordos… faite abafar un salouco e ter medo de que algén se decate da túa febleza. Os meus abós xa pasaron por todo iso, e, agora, nin sequera iso teñen. Os seus recordos xa non ponden facerlles dano, xa non existen, tan soio o seu corpo está con nos, baleiro de todo o que eles foron. Non me laio, o seu sorriso sigue quecendo coma un solpor cando me sento recoñecido.
Jacobo Taboada Lago. Barcelona

Memoria das bágoas

Angustia, incerteza, dor, medo, moito medo ao que espera por diante e a continuar co xa coñecido, medo a enfiar novos camiños fora da terra.Andar de carros, gamelas, pausas de pobos pequenos e perdidas aldeas. Mar, bágoas, desacougo, sirena dun barco que se afasta en busca de ilusións e esperanzas. Abrazos, mans que se axitan nunha despedida probablemente definitiva no tempo, deixando o loito por herdanza.

Días e días de suba e baixada de mareas, de linguaxes diferentes, de roupas descoloridas por falta de futuro e soños contidos, de fame e de tristura. Finalmente a chegada ao sitio ansiado, e unha vez alí...

Edificios, ruídos, tráfico intenso, presas, rúas con mares de xentes descoñecidas que sorrín, calidez, traballo, futuro, arela do regreso, e morriña, moita morriña, para sempre...

María C. Vicente F. A Guarda

BASES

A Biblioteca Municipal da Guarda e a Rede de Dinamización do Concello da Guarda convocan o I CERTAME DE MICRO-RELATOS co fin de promover as novas tecnoloxías aplicadas á lectura.

Poderán participar persoas maiores de 18 anos en diante sempre que o relato estea escrito en galego, sexa inédito e non presentado noutros certames.

O tema será libre, cunha extensión máxima de 8 liñas escritas en fonte Times New Roman 12.

A presentación das obras se realizará do modo seguinte: se remitirán ó enderezo electrónico microrelatosaguarda@gmail.com xunto cos datos persoais do autor/a (nome, apelidos, enderezo, teléfono de contacto, enderezo de correo electrónico)

O prazo de presentación remata o día 24 de xullo de 2008 ás 10 da mañá. Non se admitirán ás obras remitidas fóra de prazo.

Haberá dous premios, un outorgado polos internautas, que votarán a partires do día 25 de xullo de 2008 no modo que se indicará no seu momento no blog creado para este certame; outro premio será outorgado por un Xurado formado por persoas relacionadas coas letras. O Xurado poderá conceder un accésit.

Os premios poderán ser declarados desertos.

O fallo do xurado se dará a coñecer a partires do día 30 de xullo de 2008

O fallo de ámbolos dous premios será inapelable.

Tódalas obras presentadas quedan en poder dos organizadores, podendo publicalas no xeito que consideren conveniente, figurando sempre o nome do autor/a.

Os traballos presentados quedarán publicados no blog http://www.conpoucaspalabras.blogspot.com/

O premio consistirá na entrega dun pen drive USB, lote de libros en lingua galega e diploma.

A participación neste Certame significa a aceptación total das bases.