Aló, no currunchiño máis fermoso que a luz do sol na terra alumeara, naceu o meniño máis xeitoso, Adrián lle chamaban. No seo das roseiras, durmíase, toliño e rebuldeiro. Polo espazo intensísimo, subía, volvendo a marchar murmuradeiro. Foron pasando así os 7 anos na vida daquel meniño tan feitizeiro. Craro azul no firmamento, paz e amor, nin vano roce, nin fatal tormento. Agora, es un xunco ardido sen voz e sen contornos, es un puñado de lúa cincenta, es unha mínima sombra onde o tempo está encorado. Ti eres esa luz, a beleza que nega a soidade espida. E vexote chegar coas crines revoltas galopando á brisa. E parece que de novo naces.- !Quérote meu anxo!.
Maria del Carmen Alvarez González. A Guarda
No hay comentarios:
Publicar un comentario