Nunha noite de San Xoán, catro rapaces intentaban descubrir por que estaba encantado o castelo da vila. Ninguén sabía que estaban alí; ninguén os botaba de menos; tan só eu, Ana, sabía que estaban alí pero eu non fun; son a mais medorenta do grupo, por iso estou aquí soa ó lado da fogueira, esperando a que volvan.
Xa se empeza a asomar o sol e aínda non volveron, súas nais xa se preocupaban pero non quixen dicir nada, por se acaso despois chamábanme chivata. Comecei a preocuparme e conteino. As nais fóronos buscar e atopáronos as portas do castelo tremendo de frío, e de medo; todos prometeron nos volver ao castelo pola noite.
Ramón Domínguez Meiriño. Ponteareas
No hay comentarios:
Publicar un comentario