Pensei que xa non volvería a velo, nin sentilo, nin abrazalo,… Durante alomenos dous anos tratei de buscalo, percorrendo ata os recónditos máis insospeitados; eu tan só era unha rapaciña cando desapareceu e dende entón xa non souben nada máis del.
Pasei moito tempo pensando onde estaría, si me botaría de menos ou si de vez en cando se acordaría de min. Pero por fin, cando xa non tiña esperanzas de atopalo, alí estaba el, preto do banco da praza, cos seus olliños atentos ó continuo voar das pombas.
Alí foi canto souben que aquel era o meu cadelo, Sero, ó que tantas veces añorei. Dende entón non podo separarme del, non quero volver a perdelo.
Pasei moito tempo pensando onde estaría, si me botaría de menos ou si de vez en cando se acordaría de min. Pero por fin, cando xa non tiña esperanzas de atopalo, alí estaba el, preto do banco da praza, cos seus olliños atentos ó continuo voar das pombas.
Alí foi canto souben que aquel era o meu cadelo, Sero, ó que tantas veces añorei. Dende entón non podo separarme del, non quero volver a perdelo.
Lidia Domínguez Meiriño. Ponteareas
No hay comentarios:
Publicar un comentario