Acababa de ter un pesadelo horrible. Espertara sufocada, ata o punto de notar as sabas húmidas pegadas a miña pel. Respirei hondo. Era sábado. Xireime e busquei coa vista o reloxo dixital na mesa de noite, marcaba as doce e trinta e dous minutos. Quedara durmida. Levanteime. A casa estaba valeira. Mentres me preparaba un colacao, recordei que a miña nai quedara cunha amiga. O meu pai era probable que fora traballar. senteime no sofá e crucei os brazos, buscando algo que mirar naquel cuarto tranquilo. Un día máis, sentíame soa. Entón puiden notar esa angustia que che percorre as veas cun único obxectivo, chegar o corazón e notei ese nó que te oprime a gorxa cando tes ganas de chorrar, e chorei, Dios, como chorei!.
Bianca Lomba Álvarez. A Guarda
No hay comentarios:
Publicar un comentario