Aquela noite o Kapital estaba a estourar e despois de chillar, brincar, fumar e beber a pote decidimos voltar para casa. Xa facía tempo que me estaban a amolar os zapatos de tacón negros e as medias rotas pola parte de atrás recordaban a longa noite de esmorga. O alborexar azul faíanos aterecer de frío e prendimos o último cigarro baixando pola rúa de Ervedelo. Despedíame do meu amigo, o húngaro sen nome. Eu ía marchar a Londres en pouco tempo. De súpeto bicáchesme e non entendín nada... Creo que ti tampouco.
Marta Garrido Camino. Ourense
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario